MURAT YALÇIN’IN İNSANIN YARALARINA BERELERİNE DEĞEN KELİMELERİ

 

YA DA BÜYÜK KEDERLERİN “BÜYÜK BİR SAKİNLİK İÇİNDE” SÖYLENEN ŞİİRİNİN SESİ VAR ONDA

 

Bir hikâyeyi bir başka hikâye ve hikâyeler ile bağlayarak uzun uzun anlatıp uzun bir geceyi bir yeni doğan sabaha, sabahlara erdirip kavuşturan o güzel o masal sesli eski masal anlatıcılar, eski hikâye edicilere saygı ile

Kendi geçmiş zamanlarını, o geçmiş zamanlarda kendi geçmiş  hikâyelerini, ve bir zaman altında konuk oldukları bu gökkubbede yankılanmış durmuş nefes ve seslerini mekana, zamana ve rüzgâra kül ve toz edip savurmuş yaralı ve hüzünlü bir seda olarak hâlâ hatıramızda olan o eski insanlara

Elinde yarım bir gam defteri, ağzında bir ağır yasın kelimelerinden bir şiiri ile “nasıl bir yaz ki / dağların karı köpürür / bir ferman ki ölüm getirir/ suyu ne hal bu muratın/ sıcacık kan götürür” diyerek bir büyük acının bir büyük ağıdına “gagasında nar taşıyan kuşlar” ile gelip yetişmiş Arif Ay’a

Reklamlar

Read Full Post »

HÜZNÜN MESNEVİSİ BİR ÖMÜR İÇİN “BİR İLKYAZDAN KOCA BİR GÜZ YONTMAK”

YA DA AH Kİ “BU TAHTAYA O KARA SAKAL YAKIŞMIYOR”

 

                                                          İlhami Çiçek için ağır bir ağıt

                                                         Göğe ekilen bütün gencölenlere

 

İlhami Çiçek:  Bir gamevinden çıkıp bir şiir bahçesine yürüdü

Bazı ölümlere, gencölmelere dili dönmez insanın. Bazı ölümler karşısında bütün büyük büyük kelimeler kifayetsiz kalır! Gökyüzü de yeryüzü de ikisi arasında bir büyük yalnızlıkla bir büyük çığlık olarak kopan insan da lâl olur bu erken, bu gencölmelerle. Bazı ölümler ki… Ah! Öyle çok erkendir ki…

Öldüğünde kırk iki yaşında olan oğlu Şeyh Gâlib’i kolları arasına alarak bir tahtaya, teneşire babası Mustafa Reşîd Efendi’nin uzatırken dediği gibidir:  “Ah oğul, bu tahtaya o kara sakal yakışmıyor!” Ölüm en çok bir genç insanda yadırganır, en çok bir gencin yüzüne yakışmaz ölüm. O kadar gençtir ki o kadar hayatının daha başında, o kadar daha baharındadır ki yadırganır o ölüm o gençliğe, o genç yüze.

Erken ölen genç giden bir şair ise arkasından kopan bir büyük “Ah”tır,  arkasından bir büyük “Ah”tır dünyaya bize kalan şiirleri!

Read Full Post »

DÜNYANIN GAMINDAN KEDERİNDEN YÜRÜMÜŞ GELMİŞ BİR ŞAİR

 

DÜNYANIN GAMINDAN KEDERİNDEN YÜRÜMÜŞ GELMİŞ BİR ŞAİR

YA DA YERYÜZÜNDE OLMANIN BÜYÜK ACISI BÜYÜK AĞRISI İLE AĞRIMAK

 

Şair Arif Ay

“ben şairim” 

Bir dize ile yürüyorum son günlerde. Bir dize ile duruyorum, bir dize ile bakıyorum, bir dize ile dalıyorum. Gökkubbe altında koparılmış bir acı çığlıkla, bir vicdan çığlığı ile sarsılıyorum. İçimdeki eski bir çığlık ile altında durduğumuz bu gökkubbe altında bu çığlığın içinde kalıyorum. Gözyaşlarına boğulmuş, çaresizliğe gömülmüş, elinden hiçbirşey gelmeyen bir dünyayı seyrediyorum, seyrediyoruz hep birlikte… Şiirin, sözün sonundayım. Tüylerim diken diken, kalbim parça parça… her bir kelimesi ile. Odadan çıkıyorum.

Read Full Post »